پشت هیچستانم.

پشت هیچستان جایی است.

پشت هیچستان رگ های هوا.پرقاصد هایی است.

که خبر می آرند.ازگل واشده ی دور ترین بوته ی خاک.

روی شن ها هم.نقش سم اسبان سواران ظریفی ست که صبح

به سر تپه ی معراج شقایق رفتند. 

پشت هیچستان.چتر خواهش باز است:

تا نسیم عطشی در بن برگی بدود

زنگ باران به صد ا می آید.

آدم اینجا تنهاست

و در این تنهایی.سایه ی نارونی تا ابدیت جاری است.

به سراغ من اگر می آیید

نرم و آهسته بیایید.مبادا که ترک بردارد